The Lighthouse

flashfiction, 121 words, precicely; no more, no less

Ένας από τους πρώτους διηπειρωτικούς πύραυλους με πυρηνική γόμωση έπεσε στα μέρη μας. Ήταν αναμενόμενο, αφού από τη Σούδα περνούσε μία από τις αρτηρίες της Ιερής Συμμαχίας. Το βουβό ωστικό κύμα πήδηξε σαν το Λίβα πάνω απ’ τον Άγιο Ματθαίο και χύθηκε δριμύ κατά το παλιό λιμάνι. Ύστερα από 5 αιώνες που στόλιζε το λιμενοβραχίονα, η οκτάγωνη βάση του δεν άντεξε, ο βενετσιάνικος φάρος υποκλίθηκε στον εχθρό κι ύστερα ξάπλωσε ακούνητος στον αμμώδη πυθμένα.

Επέζησαν μόνο λίγοι, άτυχοι. Μέσα στη ραδιενεργή σκόνη τώρα, κυκλοφορούν ανάμεσα στα χαλάσματα σαν ρακένδυτα φαντάσματα με μάτια πυρετικά. Δεν έχουν σε τίποτα να ελπίζουν. Μόνο αναλογίζονται: τη δουλειά είχαν αυτοί στη σωστή πλευρά της ιστορίας, να ξεκληριστεί έτσι άξαφνα, το -απαίσιο είναι η αλήθεια- είδος τους...

(Translation in English: One of the first intercontinental missiles with a nuclear warhead fell upon our land. It was expected, as the Souda Bay housed one of the vital arteries of the Holy Alliance. The silent shockwave leapt like the Libecchio over Saint Matthew and poured bitterly into the old harbor. After five centuries adorning the breakwater, its octagonal base could no longer endure. The Venetian lighthouse bowed to the enemy and then lay motionless on the sandy seabed.

Only a few survived, unlucky ones. Now, amid the radioactive dust, they drift among the ruins like tattered ghosts with feverish eyes. They have nothing left to hope for. Only this thought remains: they were on the right side of history, their labor righteous—and yet their kind was eradicated so abruptly, their existence (horrible, the truth) erased... )