Elderly Passion

flashfiction, 121 words, precicely; no more, no less

Γεροντοέρωτας, μια ιστορία με 121 λέξεις ακριβώς, ούτε μία παραπάνω ούτε μία παρακάτω ούτε μία παραδίπλα

Ο τελευταίος των Κυνοκέφαλων, ο Χριστόφορος, θαρρούσε ότι είχε βρει το ταίρι του στο δροσερό πρόσωπο της Αγριόπης, δόκιμης ιέρειας της Εκάτης, στη μακρινή Στρατονίκεια. Από μια γεροντική ξιπασιά, ξάφνου ήθελε να γίνει πατέρας· λογάριαζε ότι ατιμώρητος θ’ αψηφούσε τη θεϊκή βούληση: το γένος του έπρεπε να εκλείψει!

Η φεγγαρογεννημένη Έμπουσα, θεόσταλτη κατάρα, δεν άργησε να τον γυρέψει. Στη θωριά της, του κοπήκανε τα ήπατα· μα ποιος θνητός δε θα σκιαζότανε μπροστά της;

“Ήρθε η ώρα σου”, γρύλισε το δαιμονοθήλυκο, τραβώντας απ’ το ζωνάρι της ένα γιακούτικο μαχαίρι. Ορμώντας κατά πάνω της, ξεθηκάρωσε κι εκείνος. Αλίμονο, ακόμα κι η Αφροδίτη του είχε γυρίσει πια την πλάτη. Ξεψύχησε με τ’ όνομα της καλής του στα πελιδνά του χείλη· η αγάπη, λένε, καθαγιάζει…

(The last of the Cynocephali, Christopher, fancied he had found his match in the cool visage of Agriopi, the solemn priestess of Hecate, in faraway Stratonikeia. In a fit of geriatric arrogance, he suddenly yearned to father a legacy — defying divine will with reckless impunity: his line was meant to perish!

Moonborn Embousa, a curse bestowed by the gods, soon came calling. At her sight, his guts turned to ice; yet, which mortal would not tremble before her dread beauty?

“It’s your time,” growled the demoness, drawing a Yakut blade from her belt. Lunging at her, he unsheathed his own weapon. Alas, even Aphrodite had long since turned her back on him. He breathed his last with the name of his beloved lingering on his pale lips — for love, they say, sanctifies even death...)