Heroes’ Square

flashfiction, 121 words, precicely; no more, no less

Ο ήλιος αντιφέγγιζε πίσω απ’ τα ψηλά κτίρια της πλατείας. Η ζέστη καταλάγιαζε. Σε μια απόμερη γωνία, η ορειχάλκινη προτομή του ξεχασμένου ήρωα στέκεται ασβεστωμένη απ’ τις κουτσουλιές των περιστεριών· κάποιες, σαν λευκά πετρωμένα δάκρυα, μαλακώνουν την αυστηρότητα του λιπόσαρκου προσώπου.

Στηριγμένος στη μαρμάρινη βάση του μνημείου, ο μελαψός νεαρός, με βλέμμα απλανές ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Η αυλή του πατρικού. Το παιχνίδι με την μικρότερη αδελφή. Τα ξένοιαστα παιδικά γέλια. Η πρώτη βόμβα. Το αίμα. Ο πανικός. Ο δρόμος. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι δουλέμποροι. Οι αποδράσεις. Το κυνηγητό. Οι ανταριασμένες θάλασσες· κι άλλα στρατόπεδα, κι άλλο κυνηγητό…

Μέσα στο σούρουπο, η πλαδαρή φιγούρα του μουστερή που κοντοζυγώνει, τον επαναφέρει στην πραγματικότητα· εδώ που το ανθρώπινο κρέας πουλιέται κι αγοράζεται κοψοχρονιά.

(Translation in English: The sun glimmered faintly behind the tall buildings encircling the square. The heat had grown weary. In a quiet corner, the bronze bust of a forgotten hero stood — stained with dry pigeon droppings, some like pale petrified tears, softening the severity of his emaciated face.

Leaning against the marble base, a dark-skinned youth stared blankly, drifting into memory: the courtyard of home, games with his younger sister, carefree laughter. Then the first bomb. Blood. Panic. Flight. Detention camps. Human traffickers. Escapes. Chases. Angry seas. More camps. More chases…

At dusk, the flabby silhouette of a man approaches, bringing him back — to where human flesh is sold for less than bread.)