Farewell to Arms

flashfiction, 121 words, precicely; no more, no less

Κοιτάξτε γύρω σας… Μόνο ερείπια σχολείων, μαιευτηρίων… Κι από κάτω θαμμένοι ακαταμέτρητοι άνθρωποι, παιδιά, μωρομάνες… Ότι έγινε δεν ξεγίνεται. Τώρα θα σας φέρω τις μπουλντόζες μου. Και τρόφιμα. Μπόλικο φαγί, να χορτάσει ο κόσμος, να δυναμώσει, να θάψει τους νεκρούς του. Κι ύστερα, όλοι μαζί, θα πιάσουμε δουλειά. Φανταστείτε μέσα απ' τα χαλάσματα να ξεπηδούν εργατουπόλεις. Εργοτάξια παντού. Ειρήνη. Μεροκάματα. Οι αυριανοί εργάτες, μεθαυριανοί λαντζέρηδες, σερβιτόροι, αστυνομικοί, διευθυντές τραπεζών, δήμαρχοι, ό,τι θέλει ο καθένας. Μόνο οι πουτάνες θα απαγορεύεται δια ροπάλου να είναι ντόπιες· θα είναι Ουκρανές, που έχουν απομείνει, οι καημενούλες, δίχως άντρες. Ένα νέο Ντουμπάι θα σας κάνουμε, μόνο καλύτερο, με το γλυκό, το μεσογειακό το κλίμα που τραβάει τον ταξιδευτή, όπως τη μέλισσα το λουλούδι. Γιατί αντιδράτε, μωρέ;



(Translation in English: Look around you. Only the broken bones of schools and maternity clinics remain. Under the rubble—uncounted dead. Children. Midwives. Elders... What's done cannot be undone. Now I bring my bulldozers. And food. Enough food to fill stomachs, to strengthen arms for burying the dead. Then we all go to work. Imagine it—work camps rising from the wreckage. Construction sites multiplying like mushrooms after rain. Peace. Fair wages. Today's laborers become tomorrow's bellboys, waiters, policemen, bank managers, mayors—the choice is yours. Just the prostitutes won't be local—Ukrainian women only, those sun-haired widows. We'll build you the New Dubai. With that golden Mediterranean aura that draws visitors like bees to blossoms. Why resist, fools?)